Kły stałe

Kieł stały składa się z części roboczej (w kształcie pełnego lub ściętego stożka), części cylindrycznej i chwytu (w kształcie stożka Morse'a). Ścięcie w części roboczej stożka umożliwia całkowite przetoczenie czoła przedmiotu obrabianego. Do wybijania kła z gniazda służy krótki czop. Zabezpiecza on stożek Morse'a przed okaleczeniem. Jeśli gniazdo w którym znajduje się kieł nie posiada otworu przelotowego, stosuje się kieł z nakrętką, za pomocą której wyciąga się kieł z gniazda. Funkcją jaką pełni kieł stały jest podtrzymanie przedmiotu obrabianego. W przypadku obróbki skrawaniem metali, przedmiot obrabiany powinien pozostać nieruchomy (dopuszczalne są niewielkie ruchy obrotowe). Natomiast w przypadku obróbki drewna i tworzyw sztucznych, kieł stały może być stosowany gdy przedmiot obrabiany wykonuje ruch obrotowy. Dzieje się tak ze względu na tarcie, w wyniku którego dochodzi do podwyższenia temperatury i zniszczenia końcówki ostrza kła. Przy obróbce drewna i tworzyw sztucznych tarcie jest znacznie mniejsze, dlatego dopuszczalne są ruchy obrotowe. Kieł stały stosuje się między innymi podczas nacinania zębów frezami modułowymi tarczowymi na długim wałku, frezowania wieloklinów, wpustów na długich wałkach, czy też szlifowania powierzchni czołowej wałka. Kły stałe są też najczęściej stosowane przy robotach tokarskich ciężkich, gdzie występuje duży przekrój wióra, ponieważ zapewniają one sztywniejszą konstrukcję i mniejsze drgania.